رضا شهابی عضو هیئت مدیره سندیکای کارگران شرکت واحد٬ ١٩ ماه است به جرم دفاع از حقوق کارگران٬ در زندان و در شرایط بلاتکلیفی بسر میبرد. اعتراضات تا کنونی خانواده و بستگان رضا شهابی٬ و تلاشهای کارگران در ایران و اعتراضات بین المللی برای آزادی او٬ از جانب جمهوری اسلامی بی جواب مانده است. وضع جسمی رضا شهابی تحت تاثیر همه فشارها و وضعیت زندان٬ وخیم گزارش شده است. رضا شهابی در اعتراض به این وضع از اول آذر ماه دست به اعتصاب غذا زده و خواهان تعیین تکلیف پرونده خود است. این شراط هم باعث نگرانی جدی خانواده و

شنبه ٢٩ اکتبر٬ ٢٩ کارگر در اعماق معدن زغال "هنگیان" در جنوب چین جان باختند و ٦ نفر دیگر به بیمارستان انتقال یافتند. مرگ آنان به عنوان اتفاقی عادی که در دنیای امروز به نام "سوانح کار" معرفی میشود٬ با بی تفاوتی دنیای "متمدن" و میدیای "بی طرف" روبرو شد. این جنایت نه سر تیتر روزنامه ای شد و نه خبر داغ خبرگزاریی و نه مورد بحث مجلس و دولتی قرار گرفت. مرگ این کارگران به عنوان بخشی عادی از هزینه ای که برای کار معادن باید پرداخت کرد٬ نگاه شد و از آن گذشتند. تا کنون حتی خبری از اعتراض و اعتصابی به این جنایت در خود چین و در میان طبقه ای که هر روز شاهد قربانیان بیشمار صفوف خود است نشدیم. این تاسف بار است اما گویای توازن

مصاحبه با رادیو نینا در مورد اعتراضات کارگران زاگرس

برای شنیدن اینجا کلیک کنید

(در حاشیه بیانیه ١٨ جریان فسلطینی – اسرائیلی)
در ١٤ ماه جولای دختر ٢٥ ساله اسرائیلی در اعتراض به هزینه بالای مسکن در مرکز تل آویو٬ چادری زد که از جانب مردم این شهر وسیعا مورد حمایت قرار گرفت. بدنبال اعتراضات وسیعی در شهرهای مختلف اسرائیل علیه دولت حاکم٬ علیه گرانی و بی حقوقی مردم صورت گرفت و نهایتا به تظاهرات یک میلیون نفره در این کشور انجامید. بدنبال این اتفاق٬ اخیرا بیانیه ای از جانب ١٨ انجمن٬ حزب٬ گروه٬ اتحادیه و.. اسرائیلی و فلسطینی با عنوان "با هم برای پایان دادن به اشغال و نژادپرستی" منتشر شده است که حائز اهمیت است. گروههای

اول مه امسال پرده ای دیدنی بود٬ هیچ زمانی به اندازه امسال از کارگر و "حقوق" کارگر گفته نشد. هیچ اول مه ی به اندازه امسال سنگ کارگر بر سینه زده نشد٬ و هیچ زمانی ترحم و کارگر پناهی به اندازه امسال عیان و روشن ابراز نشد. و هیچ زمانی به اندازه امسال کارگر فریبی و تلاش برای تحمیق طبقه کارگر عیان نبود. درآستانه اول مه نمایش کارگر پناهی و کارگر دوستی چون دودی غلیظ و رنگین سایه تیره خود را بر فضای سیاست ایران گستراند. اول مه امسال به معنائی ملی اعلام شد و در پس دودی غلیظ و فضائی مسموم و ضد کارگری و ضد سنتهای سوسیالیستی طبقه