سخنرانی در کنگره نهم حزب

 این قرار و مضمون آن امری جدید در حزب و جریان ما نیست. ما در دوره های قبلتر نیز به مخاطراتی که در سیر سرنگونی جمهوری اسلامی محتمل بود پرداخته ایم و قرار و قطعنامه صادر کرده ایم. اما این دوره دوره ای جدی تر و متفاوت تر است و مخاطرات سیر سرنگونی جمهوری اسلامی نیز در این دوره از هر دوره دیگر جدی تر است.

این قرار و مجموعه قرار و قطعنامه هایی که در این کنگره مورد بحث قرار گرفته یا در ادامه مورد بحث قرار میگیرد، تلاشی برای آماده کردن حزب حکمتیست و کمونیست های ایران برای ورود به دوره ای است که اکنون وارد آن شده ایم. دوره بعد از شورش گرسنگان. مهر این دوره و تلاش برای عروج و آمادگی کمونیستها برای ورود به این دوره در تمام قرار و قطعنامه های این کنگره بارز و برجسته است که این هم یکی از قرارهایش است.

مصاحبه رادیو نینا با خالد حاج محمدی

 شنوندگان عزیز رادیو نینا، به برنامه امروز ما خوش آمدید. در این برنامه من هیمن خاکی همراه خالد حاج محمدی، از رهبری حزب حکمتیست(خط رسمی)، حول حداقل دستمزد کارگران در سال ١٣٩٧ گفتگویی خواهیم داشت. با ما همراه باشید.

هیمن خاکی: هر سال در پایان اسفند ماه نمایندگان دولت، کارفرمایان، شورای اسلامی کار و خانه کارگر، در قالب یا به اسم کارگران باهم مذاکره می کنند و سطح حداقل دستمزد را برای سال آینده رقم می زنند. امسال هم این اتفاق افتاد و در پایان کار نتیجه این مذاکرات این شد که رشد بیست درصدی در سطح حداقل دستمزد تصویب شد. و دولت امسال اعلام کرد که رشد حداقل دستمزد بالاتر از نرخ تورم بوده و حتی بخشی از رسانه های رسمی هم این را نتیجه بلاواسطه اعتراضات دی ماه و آوانس دولت روحانی به کارگران معنی کردند.

مردم آزادیخواه ایران!

کارگران، زنان، جوانان!

از طرف حزب حکمتیست(خط رسمی) فرا رسیدن سال نو را به همگی شما تبریک میگویم. نوروز و سال نو مناسبتی است برای شادی و جشن و تازه کردن دیدارها و جمع شدن دور هم، باهم بودن و شریک شدن لحظاتی پر از احساس و شادی با هم.

سالی که گذشت برای همه ما، برای اکثریت بزرگی از مردم ایران، سالی سخت بود. سال گذشته سال جنگهای ارتجاعی در منطقه، سال فقر و بیکاری و ادامه بی حقوقی در ایران و همزمان سال جدال و مبارزه مردم آزادیخواه ایران با ارتجاع حاکم بود.

سال ٩٧ را در شرایطی شروع میکنیم..

مصاحبه کمونیست با خالد حاج محمدی

 کمونیست: اعتراضات کارگری در سالهای اخیر برجسته ترین مشخصه جدال جامعه و جمهوری اسلامی بوده است. دامنه این اعتراضات به حدی وسیع است که دیگر شمارش آنها ممکن نیست. در همین یکی دو ماهه گذشته ما شاهده اعتصاب و اعتراض همه جانبه کارگران هپکو، هفت تپه، فولاد اهواز، پتروشیمی ها، بازنشستگان و دهها مرکز و بخش دیگر بوده ایم. پرداختن به این اعتراضات، موانع رسیدن آنها به مطالبات خود، راه پیشروی جنبش کارگری خصوصا در دوره پر تحرک کنونی ایران مورد بحث ما است.

به عنوان سوال اول، دوره اخیر تحولات جدی در جامعه ایران اتفاق افتاد. همه میگویند شورش گرسنگان مهمترین تحول سیاسی و اعتراضی در چهار دهه اخیر در ایران است که جمهوری اسلامی را لرزاند. این تغییر اوضاع چه مولفه هایی را به نفع طبقه کارگر عوض کرده و تاثیرات آن در مبارزات این طبقه چه است؟

خیزش دی ماه ٩٦ نقطه عطفی در جنبش آزادیخواهی مردم ایران است. جنبشی که همه جناح های بورژوازی ایران را نشانه گرفته و جنبشی برای سرنگونی جمهوری اسلامی است. جمهوری اسلامی اکنون بطور مطلق  فاقد حرمت و مشروعیت و لم دادن به توهم توده های گرسنه و انتظار آن ها برای بهبودی در زندگی خود توسط بالایی هاست.

 همه جناح های بورژوازی ایران در حاکمیت و در اپوزیسیون پیام این جنبش را شنیده و در تکاپوی پاسخی به آن با هدف حفظ نظام سرمایه داری و دولت جمهوری اسلامی اند.

 "رفراندم"، "آشتی ملی"، "صلح جناح ها با هم" و...، منشور سازش با جمهوری اسلامی و آلترناتیو بورژوایی برای عبور از این بحران و دور زدن حکم مردم به سرنگونی رژیم به قدرت خود و از پائین است. اما این راه حل ها اگر جمهوری اسلامی را نجات ندهد، که نمی دهد، سناریویی برای بدترین نوع خشونت و نگاه داشتن اسلام سیاسی و جریانات قومی و مذهبی در صحنه و گسیختگی کامل زندگی مدنی و بانی سیه روزی مردم و تباهی  جامعه است.