روز چهارشنبه ٤ اردیبهشت ١٣٩٢ برابر با ٢٤ آوریل ٢٠١٢ بیش ٣ هزار کارگر پوشاک در بنگلادش بر اثر فروریختن ساختمان ٨ طبقه ای در نزدیکی دکا٬ زیر آوار ماندند. تا کنون خبر مرگ ٢٠٠ کارگر و زخمی شدن ١٥٠٠ نفر و ماندن صدهها نفر دیگر زیر آورا ساختمان پوشاک گزارش شده است. بار دیگر کارخانه پوشاک بنگلادش جان صدها نفر را گرفت و میلیونها خانواده کارگری در مراکز تولید پوشاک را در سوگ مرگ عزیزان خود فروبرد.
مراکز تولید پوشاک در این کشور که حدود ٤٥٠٠ کارخانه را شامل میشود و بیش از دو میلیون کارگر در آنها کار میکند٬ هر سال بخشی از طبقه کارگر این کشور را به کام مرگ فرو میبرند. طبق آمارهای منتشر شده تنها در ٢٧٥ کارخانه از این مجموع از سال ١٩٩٩ تا اوایل
٢٠١٢ ، براثر سوانح سرکار و ناامنی محیط کار، بیش از هزار کارگر کشته و ٣٠٠٠ کارگر این مراکز زخمی شده اند. کارگران مراکز پوشاک نه تنها سالانه جان خود را در محل کار از دست میدهند٬ بعلاوه در محلات و با خانه های محقر نیز هر سال تعدادی به دلایل مختلف از جمله آتش سوزی جان میبازند. تنها در ٤ ژوئن ٢٠١٠ در یکی از محلات کارگری شهر دکا بدلیل آتش سوزی ١١٦ نفر جان باختند. در همان سال آتش سوزی یکی از کارخانه های پوشاک جان ٢٥ کارگر را گرفت. در نوامبر ٢٠١٢ باز شاهد آتش سوزی در یکی دیگر از مراکز تولید پوشاک بودیم که ١١٢ کارگر جان باختند.
اخبار این جنایات هولناک به عنوان "سانحه" در رسانه ها و از زبان خبرگزاریها در لابلای اخبار پخش میشود. بعد از هر "سانحه ای" صاحبان مراکز پوشاک و دولت حاکم٬ با خونسردی ضمن بسیج نیروهای ارتش و مزدوران خود جهت "حفظ آرامش" در مراکز کار٬ قول تحقیق در مورد دلیل "سانحه" را به قربانیان میدهند. آنها بعد از هر "سانحه" بدون معطل با آوردن بردگان جدید به جای مردگان قبلی٬ مراکز تولیدی را با همان شرایط و جهت تامین سود راه میاندازند. در بازار فروش نیروی کار٬ کالای ارزان که چشم طمع کل سرمایه جهانی به آن دوخته است٬ به یمن چوب حراج به جان و هستی کل طبقه کارگر این کشور به وفور مهیا است.
مراکز پوشاک بنگلادش٬ محل تامین لباسهای شیک و ارزان برای سرمایه داران در جهان ماست. کارگر ارزان با ٦ روزکار و ٨٠ ساعت کار درهفته و حداکثر مزد ٣٧ دلار در ماه٬ مراکز کار را به قتلگاه طبقه کارگر این کشور و به بهشت سرمایه داران اروپا تبدیل کرده است. بخش زیادی از کارگران این مراکز مستقیما با همان شرایط در استخدام سرمایه داران اروپایی هستند. کارگران بنگلادشی توسط سرمایه داران انگلیسی و المانی و.. تا چند سال قبل ساعتی ٥ پنس حقوق میگرفتند. اعتصاب کارگرانی که در استخدام سرمایه داران آلمانی بودند در سال ٢٠٠٦ تنها نمونه ای از اعتراضات و اعتصابات کارگری برای افزایش دستمزد و بهبود شرایط کار آنها است. بخش زیادی از لباسهای زیبا و ارزان در کشورهای مختلف اروپایی٬ و برای مثال در فروشگاههای پریمارک٬ ماتالان٬ مانگو٬ ازدا٬ تسکو و.. در انگلستان٬ توسط زنان و دختران کارگر در بنگلادش، و از جمله در کارخانه ای که کشتار جمعی اخیر را آفرید، تولید میشود.
در حالی که کارگران وجود ترک در دیوار و علائم ناامنی ساختمان محل کار را دیده بودند و بسیاری اعلام کرده بودند که کار در آن محل را ناامن می دانند و احساس خطر میکنند، و باوجودیکه کارکنان بانک ساکن همان ساختمان به خاطر ترک در دیوار در روز قبل از ریزش کار را به خاطر ناامنی تعطیل کرده بودند، اما سرپرستان با تهدید کارگران را به "محل کار" – قتل گاه، فرستادند. برده دار بیش از این برای جان برده اش، ارزش قائل بود. این فقره کشتار جمعی بردگان مزدی، باز هم واقعیت زمخت و کثیف نظام مبتنی بر سود و سودآوری را در مقابل چشمان همگان گذاشت. جان بردگان مزدی و مدرن، انسانهای کارکن و زحمتکش شریفی که اقیانوس های عظیمی از ثروت و رفاه تولید میکنند، برای برده داران جدید، سرمایه و سرمایه داران، پشیزی ارزش ندارد.
نباید اجازه داد که این جانیان به سلامت و با فریبکاری از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنند. سانحه و حادثه ای در کار نبود. کارگران را آگاهانه به قتل گاه فرستادند تا حتی یک روز و یک ساعت ماشین سودآوری نظام شان، نخوابد! باید صاحب سرمایه انگلیسی، تا مدیر و سرپرست و سرمایه دار محلی و دولت بنگلادش، را به خاطر قتل عام کارگران، بخصوص این قتل کاملا آگاهانه، به پای میز محاکمه کشاند. باید بابت هر زخمی که به کارگران در این فقره کشتار و همه کشتارهای قبلی، خورده است، حساب پس بدهند و خسارت بپردازند. باید زخمی ها را با بالاترین استاندار پزشکی مورد مدوا قرار داد. باید خانواده قربانیان را تامین و بابت از دست دادن عزیزانشان، به همان اندازه که به صاحب سرمایه و مدیران انگلیسی و بنگلادشی و آمریکایی خسارت جانی میپردازند، به خانواده بازمانده قربانیان این قتل عام، خسارت بپردازند.
کارگران بنگلادش قاتلین رفقا و همکاران خود را میشناسند. هم اکنون هزاران نفر کارگر بنگلادشی در اعتراض به جنایتی که علیه آنها صورت گرفته است در محل "سانحه" تجمع کرده و به این جنایت اعتراض میکنند. آنها به مثابه بخشی از کل طبقه کارگر جهانی نسلهای متمادی شاهد کشتار همکاران و همسرنوشتان خود در این مراکز بوده اند. و امروز در دنیای "متمدن" نه تنها در بنگلادش و پاکستان و چین٬ بلکه در سراسر جهان شاهد کشتار هر روزه هزاران کارگر در اعماق زمین٬ در آتش سوزی و زیر چرخهای تولید و در حمله پلیس و نوکران سرمایه و در زندانهای آنها هستیم.
اعتراض به بردگی مطلق کارگران بنگلادش٬ اعتراض به کشتار هر روزه آنها بدلیل نامنی محیط کار و شرایط کاری وحشیانه٬ بر دوش کل طبقه کارگر است. تنها راه خاتمه دادن به قتل و کشتار و سوختن هر روزه کارگران در سراسر جهان٬ پایان دادن به سلطه سرمایه بر زندگی و سرنوشت کل بشریت است. هیچ راه میانی موجود نست٬ یا گرفتن قدرت از سرمایه داران و دولتهای آنها٬ یا ادامه بربریت مدرنی که جهنمی را به نام زندگی بر کل طبقه کارگر و مردم محروم تحمیل کرده است.
تشکیلات خارج کشور حزب کمونیست کارگری ایران- حکمتیست
٥ اردیبهشت ١٣٩٢- ٢٥ آوریل ٢٠١٢
www.hekmatist.com