خبر کوتاه بود! سه شنبه ١١ سپتامبر برابر با ٢١ شهریور٬ ٢٨٩ کارگر با آتش گرفتن یک مرکز پوشاک در کراچی پاکستان٬ تماما سوختند. و چند ساعت بعد در یک آتش سوزی دیگر در کارخانه کفش در لاهور نیز ٢٥ کارگر کشته شدند. تعداد دیگری از کارگران این دو مرکز زخمی شده اند و از جمله ٦٥ نفر که برای نجات جانشان خود را به بیرون ساختمان پرت کرده اند٬ دست و پاشکسته در بیمارستان هستند. هنوز آخرین آمار تعداد کامل کارگران کشته شده در این دو آتش سوزی معلوم نیست.
این جنایت هولناک "سانحه" نام گرفته است٬ و در لابلای اخبار رسانه ها و به عنوان اتفاقی عادی٬ خبر آن پخش شده است. روسای دو مرکز فوق و دوایر دولتی با خونسردی اعلام کرده اند که هنوز دلیل حریق و سوختن کارگران معلوم نیست! بر اثر این جنایت نه تنها
رابطه هیچ دولتی با دولت دیگر خدشه دار نمیشود٬ نه تنها هیچ کس جانی و قاتل و تروریسم معرفی نمیشود٬ بعلاوه هیچ دادگاه و محاکمه ای در کار نیست و جرمی هم برای صاحبان این دو مرکز و دولتشان جایی ثبت نمیشود. "سانحه" ای روی داده است و ٣١٤ نفر هم در جا کشته شده اند!
بی تردید فردا مرکز پوشاک کراچی و کارخانه کفش، مجددا کار خود را از سرخواهد گرفت و "همه به سرکارهای خود بازخواهند گشت"! و کارگران جان بدر برده، باز باید به قتلگاه خود و همکاران و رفقا و دوستان خود باز گردند! تا چرخهای تولید را به چرخش درآورند! و مدیران آموزش دیده و تحصیل کرده بلافاصله برای نیروی کار از دست رفته، جانشینی سریع و ارزان خواهند یافت! در بازار فروش نیروی کار٬ به یمن چوب حراجی که سرمایه به جان و زندگی طبقه کارگر زده است، برده بیکار و ارزان و آماده به کار فراوان است! تا با به کار گرفتن، او را "خوشبخت" کرد!
قاتلان و برده داران مدرن و امروزی، مشکلی نخواهند داشت که بسرعت تعدادی دیگر از بردگان را، که در صفوف طویل در انتظار کاراند، جانشین مردگان دیروز، کنند. اجداد دیروزشان، برده داران عصر بربریت، چنین شانس و اقبالی نداشتند که برده بدون صاحب و "آزاد" و آماده به کار، آنهم به این وسعت و فراوانی، در اختیار داشته باشند. برای برده دارعصر بربریت مرگ هر برده، خسارت مالی بزرگی بود! برای سرمایه، این برده داری مدرن معاصر، مرگ بردگان مزدی، حتی خسارت مالی هم نیست! قتل فجیع بیش از سیصد کارگر، کسانی که نان آوران صدها خانواده، و والدین و فرزندان و بستگان و دوستان دهها و دهها نفر دیگر بودند، در قتلگاههایی که کارگاه و کارخانه و محیط کار نام گرفته است، بار دیگر چهره کریه و شنیع نظام ضدانسانی سرمایه را در مقابل چشمان همگان گذاشت.
از این جنایت، در دنیای وارونه سراسر چرک و خون سرمایه داری مدرن و در میان رسانه های فاسد آن، وقیحانه به عنوان "سانحه" گزارش شد. تا حداقل مسئولیتی که برده داران امروز باید بعهده بگیرند و نمی گیرند، یعنی تضمین ایمنی محیط کار، را از انظار پنهان کنند! و پنهان کنند که این قتل عام کارگران نه یک حادثه "طبیعی" و غیرقابل اجتناب، که ناشی از حرص سود و سودجویی سرمایه است. قاتل کارگران نه دست طبیعت که عمق حرص و آز سودجویی است که مانع صرف کمترین هزینه برای امن کردن محیط کار است.
قاتلین کارگران پوشاک و کفش سازی در پاکستان٬ سرمایه داران و دولتی هستند که برای تامین پول و سرمایه بیشتر٬ نه تنها محرومیت مطلق و بردگی کامل را به کارگران تحمیل کرده اند٬ بلکه از تامین ابتدائی ترین امکانات ایمنی محیط کار نیز خود را معاف کرده اند. به طبقه کارگر پاکستان شرایط برده واری را تحمیل کرده اند که حتی به قتل و سوختن همسرنوشتان خود٬ اعتراضی جدی نکنند و "دنیای مدرن" نیز که سود افسانه ای آن بر بی حقوقی مطلق طبقه کارگر میچرخد٬ با وقاحت تمام از کنار این جنایت میگذرد.
این "سانحه" جنایتی وحشیانه علیه کارگران پاکستان است. این جنایت در کنار کشتار کارگران افریقای جنوبی به جرم طلب سهمی بیشتر از ثروت تولید شده توسط آنها٬ در کنار قتل و کشتار هر روزه کارگران در چین٬ روسیه٬ آمریکا٬ ایران٬ ترکیه٬ عربستان و... بخشی از سیمای سیاه حاکمیت سرمایه داران و دولتهای جنایتکار آنها است. به خاطر هر زخم و قتل و کشتاری که از کارگران در محیط کار، براثر ناامنی محیط کار، سختی شرایط کار، و یا تعرض پلیس صورت میگیرد، دولت و صاحب کار، باید پاسخگو باشند. باید یقه این جانیان را گرفت!
سالانه میلیونها کارگر در سراسر جهان در این نوع "سوانح" جان میسپارند و دهها میلیون انسان از خانواده های کارگری نه تنها در سوگ عزیزان خود می نشینند٬ بعلاوه تنها امکان تامین اقتصادی خانواده کارگری نیز از بین میرود.
کارگران پاکستان و طبقه کارگر در سراسر جهان٬ قاتلین و عاملین این جنایت را میشناسند. آنها نسلهای متمادی شاهد کشتار همسرنوشتان خود زیر چرخهای تولید٬ در اعماق زمین و در همه مراکز کار بوده اند. سرمایه و کسب سود بیشتر به قیمت بردگی مطلق طبقه کارگر و از قبل کار ارزان و از قبل تبدیل مراکز کار به قتلگاه کارگران٬ قانون دنیای سرمایه است.
طبقه کارگر برای خشکاندن سرچشمه چنین فاجعه های عظیم٬ راهی جز گرفتن قدرت از سرمایه داران و دولتهای آنها ندارد. این تنها راه کم دردسر٬ انسانی و عدالتخواهانه برای نجات کل بشریت است.
حزب کمونیست کارگری ایران- حکمتیست
١٣ سپتامبر ٢٠١٢- ٢٣ شهریور ١٣٩١